telefonumuzda kişileri kaydettiğimiz, listelediğimiz yer.
açtım rehberi tek tek baktım. arkadaşlar ve aile var zaten sadece. bi de eski futbolcu. bi yere çağırabileceğim insanlar var. arayıp 15-20 dakika boş muhabbet çevirebileceğim dostlarım var. yemek tarifi sorabileceğim teyzemler halamlar var. babama ulaşamadığımda aradığım amcam var. bi de annem babam var işte.
ama gerçekten bir şey anlatabileceğim kimse yok. böyle kullanıyoruz bu telefonu. biri aradığında açalım diye. biri bu hallere düşerse orda olalım diye. bu telefon bozuk diyen yaşlı bir dayıyım. neden kimse aramıyor o zaman ahahaha.
şaka maka panik atak gibi bişey oldu az önce. evde tek başımayım. bunu kimseye anlatmak istemedim. kimseden yardım dilenmek istemedim. çünkü neden diye sorular soracaklar. cevap vermek istemeyeceğim. güvenmiyorum insanlara. en güvendiğim kendime bile güvenmiyorum. bana acıyıp merhamet etmelerine ihtiyacım yok. hem zaten iki kişinin bildiği sır değildir. ama şunu söyleyeyim. büyük felaketler eşiğindeyim. ahahahaha. ama sorun yok. insanların eline güç vermektense kendi kendimi yok etmeyi tercih ederim.
hiçbir şey için özür dilemiyorum biliyor musunuz? tüm özürlerimi de geri alıyorum. ne yaptıysam haklıydım. hiç de pişman değilim. kırılan kalplerin de amına koyim. kimse başına gelenleri hak etmiyor zaten. bazen kötü şeyler olur sadece. herkesin kendi suçu. üzüleceğim tek kişi kendimim. ona da üzülmüyorum. siktiğimin dünyası bize göre bir yer değilmiş. keşke ben hiç olmasaydım.